IJsboerderij Bosman
Zodra er ook maar een glimp van het voorjaar te bespeuren valt, zijn ze bij de ijsboerderij Hoeve Bosman in De Krim in de hoogste staat van paraatheid. Vanaf maart houden ze de weersberichten nauwlettend in de gaten. Zodra het kwik stijgt naar de 15 graden weten moeder en dochter Erna en Karin Bosman dat er extra werk aan de winkel is. Stil zitten ze nooit. ‘We draaien het hele jaar door ijs.’
Seizoensgebonden is het ijs van Hoeve Bosman dan ook allerminst. Doordat sinds corona ook veel supermarkten het ambachtelijke ijs afnemen, gaat het werk op de ijshoeve eigenlijk altijd door. Ook de boerderijwinkel en het ijshuisje op het erf van de familie is het hele jaar door geopend. Met daarbovenop de leveringen aan campings en rustpunten en de vele toeristen die de boerderij komen bezoeken, is er altijd volop bedrijvigheid bij de familie Bosman. Harde werkers, dat zijn het.
Relaxte koeien
Aan de koffietafel zitten behalve moeder en dochter ook vader Gerard en zoon Mark. Zodra het gesprek komt op de ijsboerderij, maken ze aanstalten om weer aan het werk te gaan. Het werk op de hoeve is goed verdeeld. De ijsboerderij is het ‘pakkie an’ van de dames, terwijl de mannen zich bezig houden met de veehouderij. Die bestaat uit een kleine 90 melkkoeien. Hoewel anders doet vermoeden, zijn er voor het ijs niet meer dan twee koeien nodig. ‘Als een koe goed wordt verzorgd, geeft ze gemiddeld zo’n 9500 liter melk per jaar. Met een halve liter melk maken we een liter ijs. Als de omstandigheden goed zijn, hebben we dus aan twee koeien ruim voldoende’, legt Karin uit. Ze doelt daarmee op bijvoorbeeld het klimaat in de stal, maar ook hoe relaxt de koeien zijn. ‘Onze koeien zijn aardig wat gewend dankzij de vele aanloop. En met ons maak je de kachel ook niet zo snel an’, lacht ze. Haar moeder knikt bevestigend. ‘Ondanks de tegenslagen, die we natuurlijk ook hebben gekend, houden we elkaar scherp en zijn we positief ingesteld. Ik denk toch dat dit ook z’n weerslag heeft op de dieren.’
Hoeve voortzetten
Zo zat de 62-jarige boerin niet bij de pakken neer toen ze te horen kreeg dat ze lijdt aan de ziekte ADCA sca3, die haar belemmert in haar doen en laten. Wat ze nooit had verwacht, is dat haar dochter het stokje wilde overnemen en de ijshoeve wil voortzetten, er zelfs haar werk als paardeninstructeur voor op heeft gegeven. ‘Ik ben daar heel dankbaar voor. Zelf houd ik me nu vooral nog bezig met de boerderijwinkel, de bestellingen, het klantencontact en het personeel. De regeldingen. Ik doe wat ik kan.’
Gouden greep
De ijsboerderij is haar kindje. In november 23 jaar geleden ontstaan, door een piepkleine advertentie in een vakblad met de oproep ‘Maak van je eigen melk ijs’. Omdat in die tijd de melkprijs slecht was, leek het een mooie mogelijkheid voor een extra bijverdienste. Bovendien had Erna behoefte om meer thuis te zijn bij haar kinderen. Haar onregelmatige werktijden in de jeugdzorg braken haar op. Ze besloot het vijf jaar de tijd te geven. Het bleek een gouden greep. Niet meteen, maar naarmate Erna de smaak steeds meer te pakken kreeg, haar kennis uitbreidde, andere machines aanschafte en de smaken steeds verder verfijnde, bleek dat haar product aansloeg. Niet alleen bij particulieren, maar ook bij de horeca.
‘We hadden nooit kunnen bedenken, dat het zo’n succes zou gaan worden’, lacht Erna bescheiden en nog altijd verbaasd over de enorme populariteit van haar ambachtelijke ijs. ‘Soms kan ik het bijna niet geloven. Onze klanten komen echt van heinde en ver. Met veel ondernemers in de regio hebben we een samenwerking en nemen we elkaars producten af. Ook dat is een hele mooie ontwikkeling. En ja, verder vertel ik heel graag het verhaal van onze mooie boerderij. Elke keer weer als de mensen na afloop stralend hun weg vervolgen en ons succes wensen, dan word ik zo blij vanbinnen. Echt heel bijzonder.’
Manier van leven
Met heel veel plezier runt Erna nu samen met haar dochter de ijsboerderij. ‘Voor ons is het een manier van leven. We leggen onze hele ziel en zaligheid erin. Het voelt niet als werk. Ook onze kleindochters genieten elke dag. Echte boerderijkinderen zijn het. Heel fijn. We prijzen ons gelukkig dat we dit kunnen doen. Elke dag weer.’
Tekst Ada Kerkdijk / Foto's door Simone van Eerde
