Thomashuis
Wat doe je als de bewoners van een woongroep niet naar de dagbesteding kunnen als gevolg van een lockdown. ‘Eenvoudig’, zegt Johan Hiemstra van het Thomashuis Balkbrug. ‘Dan breng je de dagbesteding aan huis.’ Johan voegde destijds de daad bij het woord en bouwde voor zijn cliënten een mini-Larcom in de schuur en in de tuin.
Rinkje en Johan Hiemstra weten als geen ander hoe het is om met acht bewoners en drie kinderen van 19, 16 en 14 langdurig op elkaar aangewezen te zijn. Nu is het Thomashuis in Vinkenbuurt op zich best ruim. Geen probleem zou je denken. ‘Qua oppervlakte misschien niet’, beaamt Rinkje. ‘Je raakt alleen op den duur wel uitgepraat. Normaal bespreken we ’s avonds aan tafel de waan van alle dag. Maar in die tijd maakten we allemaal hetzelfde mee en bleven de verhalen uit.’
Stemming erin houden
Het echtpaar, dat al tien jaar gehuisvest is in het bijzondere (t)huis in Vinkenbuurt, besloot niet bij de pakken neer te zitten. Om de stemming erin te houden hielden ze een Amerikaanse themaweek met verkleedpartijen en stuurden ze foto’s naar huis, met het vrijheidsbeeld en de Rocky Mountains op de achtergrond. Aan creativiteit geen gebrek, zo bleek. Alles werd uit de kast gehaald. Van een drive-in disco in de tuin met een echte DJ tot een raamgoochelaar en een verhalenverteller in de tuin. ‘Want’, zo redeneerde de familie Hiemstra, ‘als je lange tijd van je familie wordt afgesloten, dan moet er samen iets van zien te maken.’ Johan en Rinkje glimlachen bij de herinnering. ‘Nu kijken we er heel positief op terug, praten we erover, maar toen voelde het soms ook echt als overleven.’
‘Kijken wat je nog wel kunt’
Aan de lange eettafel in het Thomashuis Balkbrug schuift een van de bewoners aan. Ze loopt op krukken en haar beperking frustreert haar. Rinkje neemt even de tijd om koffie met haar te drinken en te babbelen. ‘Als jij straks terug bent op je kamer, ga je kijken wat je allemaal nog wel kunt.’ Een glimlach breekt door op haar zojuist nog zo sombere gezicht. ‘Dat is dan nog best veel’, klinkt het opeens een stuk vrolijker.
Rinkje kijkt haar cliënte tevreden na, terwijl ze voorzichtig op haar krukken naar de deur hinkt. ‘Zo, ik moest even kijken hoe de neus staat. Korte lijntjes daar houden we van. Ongedwongen, gericht op ontwikkeling en op mogelijkheden.’
Betrouwbaar en veilig nest
Samen met haar man Johan besloot ze tien jaar geleden haar woonhuis in het Friese Tzummarum te verruilen voor het Thomashuis in Vinkenbuurt. Niet zomaar een plek. Het gezin woont in een prachtige grote monumentale kerk, die vroeger deel uitmaakte van de bedelaarskolonie De Ommerschans. Ze zijn dan misschien niet de zorgondernemers van het eerste uur, maar wel de eersten die het Thomashuis tot een succes maakten. Een betrouwbaar en veilig nest voor mensen met een beperking in de leeftijd van 18 jaar of ouder.
‘Wil jij opperhoofd zijn van je eigen zorgonderneming? Kun jij dat beter dan wie ook?’ De strekking van de eerste zinnen uit de advertentie van destijds zijn Johan altijd bijgebleven. ‘Het zette ons aan het denken. Ik heb bij diverse instellingen in de gehandicaptenzorg en de verslavingszorg gewerkt. Daar was bij mij inmiddels de nodige onvrede ontstaan. De regeltjes, de verslagen, het frustreerde me. Ik neem liever tijd, echt tijd voor de bewoners. Samen plezier maken. Weten waar hun interesses liggen, hun mogelijkheden en daarmee aan de slag gaan. Zorg op maat leveren. Dat is zoals we het nu doen.’
‘Laten zien hoe het ook kan’
Het echtpaar besloot in 2013 de grote sprong te wagen. Na een procedure van twee jaar, inclusief screening en bijbehorende trainingen, kregen Johan en Rinkje groen licht om met hun kinderen Daniël, Arianne en Alle Jonah naar Vinkenbuurt te verhuizen en zorg te gaan verlenen het Thomashuis Balkbrug.
Ze hebben er geen seconde spijt van gehad, ook al was de start moeizaam. Dit als gevolg van het zwaar weer waar de vorige zorgondernemers in zaten. Inmiddels hebben ze dat kunnen ombuigen. ‘Door te laten zien hoe het ook kan’, licht Johan toe. In het huis wonen acht cliënten in de leeftijd van 22 tot 53 jaar. ‘Bij de intake doen we altijd ons best om te kijken of er een match is met de huidige bewoners én met ons gezin. Ook kijken we of we zelf voldoende capaciteiten hebben om de juiste zorg te bieden. Transparant en eerlijk. We blijven dichtbij onszelf. Alleen op die manier ontstaat er een natuurlijke chemie. En ja, dat vertelt zich verder.’
Fijn team
De kinderen weten inmiddels niet anders. ‘Ze zijn ermee opgegroeid en draaien mee in het huis. ‘Twee van de drie willen graag in onze voetsporen treden. Maar we stimuleren ze om eerst de wereld te gaan ontdekken en ergens anders ervaring op te doen.’
‘We doen het hier allemaal samen. Ook de begeleiders zijn heel nauw betrokken bij het Thomashuis. We hebben een fijn team om ons heen. Onlangs lag onze dochter in het ziekenhuis. Dan staan ze er met z’n allen. Eigenlijk zijn we net een grote familie. Een knipoog naar een gezin. We kunnen altijd op elkaar terugvallen.’
Tekst Ada Kerkdijk / Foto's door Simone van Eerde
